67 seconden

Sinds een aantal maanden volg ik Jason Reynolds op Instagram.  Op zijn account voert hij regelmatig gesprekken  met kinderen en jongeren over zijn boeken en lezen in het algemeen.  Zijn drijfveer om boeken te schrijven is simpelweg jongeren laten genieten van lezen. Toen ik het boek ’67 seconden’ van Jason Reynolds tussen de titels uit de leeslijst zag staan, was mijn keuze snel gemaakt.

Als Reynolds één ding niet wil, dan is het saaie boeken schrijven. Met het boek ‘67 seconden’ bezondigt hij hier zich andermaal niet aan. Dit boek neemt je mee en houd je vast tot de laatste pagina.

67 seconden vertelt het verhaal vanuit het perspectief van het vijftienjarige hoofdpersonage Will, die na de dood van zijn oudere broer Shawn, het heft in eigen handen wil nemen en op zoek gaat naar diens moordenaar. Hij stapt in de lift van zijn flatgebouw en duwt op nummer 6 om naar de lobby te gaan. Elke verdieping stopt de lift en stapt er iemand in die Will doet twijfelen aan zijn missie. Tijdens de 67 seconden durende liftrit zit je als lezer als het ware in het hoofd van Will. Zo lees je wat hij denkt, wat hij zich herinnert en wat hij ziet.

Het verhaal wordt verteld in de vorm van een verse novel. Dit is een roman geschreven in poëzievorm. Omdat ik deze schrijfstijl niet gewoon ben, duurde het een aantal pagina’s om erin te komen. Eens ik in het verhaal zat, was het boek op twee avonden uit. Ik werd volledig opgeslorpt door het verhaal; ik zat als het ware mee in de lift. Als lezer wil je voortdurend weten wie er op de volgende verdieping instapt en welk deel van het verhaal ontrafeld wordt.  

Zowel het actuele thema, shootings tussen jonge, zwarte Amerikaanse bendes, als de vlotte maar sobere schrijfstijl en het eenvoudige taalgebruik, zijn ideaal om jongeren aan te zetten tot lezen.

Het boek bevat meer dan 300 pagina’s. Dit is volgens mij zowel de sterkte en de zwakte van dit werk. De  jongere die nooit of zelden leest zal waarschijnlijk niet geneigd zijn om een turf van 360 pagina’s van het boekenrek te nemen.  Anderzijds bevat elke pagina dermate weinig tekst en leest het boek erg vlot.  De toegankelijke songtekst-achtige stijl waarin het geschreven is zal jongeren ongetwijfeld aanspreken.

Bovendien  kan de niet frequent lezende jongere zich op de borst kloppen; hij of zij las immers een lijvig werk! Voor jongeren die wel graag en veel lezen kan het een opstap zijn naar het lezen van poëzie. Verder is er ook nog de donkere en groezelige lay-out die het verhaal kracht bijzet.

In een klassikale setting kunnen bij een nabespreking zowel de vernieuwende vertelvorm als het actuele thema besproken worden. Dit boek biedt dus vele didactische mogelijkheden.